As palabras son a representación de fonemas cun significado, pero se cambiamos ou modificamos o contexto, as palabras mudan de significado. Isto é A Metamorfose das Palabras: dar vida ás palabras converíndoas en portadoras de sentimentos,contos e aventuras. Unha forma de crear e transmitir cultura, porque a cultura creámola entre todos. Espero que vos guste !!! (Mary Camiña)
miércoles, 9 de julio de 2014
Galega...
Nacín nunha terra única, onde as persoas sempre queren saber máis, onde te enquisan cada vez que fas unha pregunta para ter tódolos datos, non vaia ser que por culpa dunha pregunta non feita che dean un mal consello; porque os galeg@s nos tomamos as cousas moi en serio e con moita retranca; porque somos o pobo da contradicción e da eterna pregunta.
- Mamá, de onde veñen os nenos?
-E tí, para que o queres saber?
-E que o outro día oinlle dicir a Sra. Maruja que a súa filla ía ter que buscalos a París.
-E cando o dixo, miña nena?
- Pois onte, lavando no río.
-E de que filla falaba?
-De María.
- E logo? Veu de visita?
-Non, é que a Sra. Maruja foi a pasar a fin de semana na casa da filla.
-E foi ela soa?
-Iría co seu home, eu que sei! Eu o que quería saber é de onde veñen os nenos, mamá, se é certo que hai que ir buscalos a París.
-Pois se a Sra. Maruja dí que hai que ir a París, será que veñen de alá. E logo tí por que o queres saber?
-Para ir aforrando, que eu quería ter seis fillos, pero se hai que ir tan lonxe...
-Saca, rapaza, seis fillos. Anda! Vai facelos deberes.
E alá vai a rapaza cabilando para que demos fai falla ir tan lonxe a buscalos nenos se ao seu irmán o trouxeron da Romaría de A Lanzada, que llo oíu ela ao avó. E contenta queda a nai que xa ten información de abondo para chismorrear na peluquería ou no café coas amigas.
Pero, ás veces, non sempre sae ben o interrogatorio.
Ían dous nenos para a casa. Baixaran do autobús do colexio na parada que lles quedaba máis preto. Polo camiño, encontráronse un vello veciño, o home non os recoñeceu a pesares de vivir ao lado.
-Bos días!
-Bos días, señor!- contestaron os nenos.
-Vindes do colexio?
-Vimos.
-Ah, moi ben. E vivides por aquí?
-Sí, claro.
-E logo de quen sodes?
-Do noso pai e da nosa nai. Bos día, señor.
E o pobre home quedou a rabear.
Sí, definitivamente, somos moi preguntóns, ha ha ha ha ha (onomatopeia de gargallada en galego)
(Mary Camiña. "Cousas da vida")
sábado, 5 de julio de 2014
Paradigmas do Amor
e por tí lles
preguntaba,
por si elas te vían a tí ,
querendo saber se en
mín pensabas.
Un trociño do meu
corazón,
pregaba ao ceo que de
mín te lembraras;
mentras desexaba que
foses feliz,
coa persoa que
escolleras ter ao teu carón.
Porque o amor éche
así,
non entende de
coherencias nin de razóns,
quere e sinte, quéreo
todo para sí,
e desexa para o seu
amado o mellor.
Sempre no meu lugar
facendo o correcto,
vivindo unha vida de
mundo perfecto.
Canto a liberdade do
vento envexaba,
para poder decirche o
moito que te amaba!
Quérote sen poder
querete,
ámote sen poder
amarte,
non chorei por
perderte,
non reirei por de novo
verte.
Encontrei a felicidade
sen terte ao meu lado,
desconcertada estou por
volverte ver,
o meu corazón está
desacougado,
en realidade nunca te
deixou de querer.
Volven, despiadados,
en contra da miña
razón,
os sentimentos do
pasado,
que viven no fondo do
corazón.
Dividida entre querer e
non querer,
do pasado e do
presente,
do presente e do
ausente,
do que foi e do que
puido ser...
Quérote comigo, e sen
tí me quero ver,
son feliz contigo e sen
tí tamén o serei,
quero a liberdade para
o meu corazón,
para amar sen ter en
conta a razón.
Paradigmas do amor,
o que non tiveches
queres ter,
o que tés non queres
perder,
amar é libre pero
expresalo non.
(Mary Camiña. Liberdade para Sentir. 2.013-14)
Suscribirse a:
Entradas (Atom)