sábado, 20 de septiembre de 2014

Os Ollos do Demo. (Primeira Parte)

Ese ano, o inverno chegara de súpeto, pasaran dunha calor abafante a sufrir ventos, neves e tronadas. O gando estaba xa recollido e o avó víase moito máis vello ao lume da lareira. As súas engurras eran cada vez máis profundas, as carnes escapábanselle da faciana cos anos e a súa figura encoucara de forma alarmante; ainda así e todo os seus ollos ainda tiñan ese atisvo de dozura e sabiduría que o facía tan especial. 

Anxos, colleu a cunca de caldo e sentou a carón do avó, así facía día tras día desde que ela tiña uso de razón.El sempre tiña contos, historias e ensinanzas para aquela cativa de nove anos, con ollos grandes e inquisadores.

O avó tiña os ollos cravados nas brasas e rezaba unha pequena oración, Anxos permanecía ao seu carón caladiña e esperando, pacientemente, a que acabara esa extraña cerimonia que aquel bo home repetía cada vez que a treboada se oía retumbar naquela acolledora cociña: collía unha torada a medio queimar que gardaba debaixo da lareira e prendía o lume coa vela de Xoves Santo, e entón rezaba polo baixo aquela pequena oración. Ao acabares, apagaba o lume da torada de leña con area e devolvíaa ao seu sitio.

 - Avó, xa sei que a torada é a que se chamusca na última noite do ano, e se terminará de queimar na seguinte , recollerase a que esta chamusque nese mesmo momento, e que este lume prendido coa vela de Xoves Santo nos protexe da treboada..., o que nunca me explicaches é por qué dis a pregaria mirando para as brasas con esa mirada que non che sei ben se é de desafío ou de medo.

O avó ollou para Anxos con dozura e dubidou un pouco se contestarlle ou non, era unha nena moi especial, capaz de entender cousas que ata as persoas adultas máis resabidas non entendían; estaba claro que esa nena posuía un entendemento fora do común. Dous anos atrás correría o risco de que a avoa lle botara unha bo sermón, pero a avoa xa non rexía ben da cabeza e pasaba cáseque todo o día no seu mundo, por veces tiña un atisvo de lucidez, pero enseguida volvía caer naquel letargo ao que tanto lles custou afacerse. Anxos sempre dicía que a avoa estaba nun mundo paralelo e que nel era feliz, que non debían estar tristes por ela, que xa non sufría, pero que seguía sentindo coma unha persoa, seguía querendo agarimos e coidados. Anxos entendía moi ben a avoa, namentras que aos demáis lles custaba moito falarlle con naturalidade.

-Miro para as brasas, miña nena, porque me recordan aos ollos do demo...

-E logo, viches os ollos do demo algunha vez, avó? 

O avó cerrou os ollos, ordeando os feitos e pensando por onde comezar, e Anxos púxose cómoda porque sabía que unha nova historia estaba a punto de brotar dos beizos do avó. [...] 


" Cousas da Vida e Contos populares" (Mary Camiña)

No hay comentarios:

Publicar un comentario