Sacrificio

He vuelto al infierno

de dolor y sufrimiento.

He purgado mis culpas,

todas, sin lugar a dudas.

He sentido el calor

de las frías llamas,

y el espantoso dolor

de las tortuosas llagas.

Han clavado sus uñas,

sin compasión alguna,

los dedos del tormento,

y clemencia no encuentro.

Aguijoneada sin compasión

por el suplicio y la aflicción;

sin perder la esperanza

de que toda penuria pasa.

Y por fin ha cedido

esta incansable penitencia,

odiosa y temible dolencia,

incomprendido sacrificio.

¿Acaso es el calvario

que he de sufrir

por ser feliz 

en este mundo precario?

Sea pues, si esta es la razón,

pero no renunciaré a tu amor,

ese amor que me hace sentir

eufórica y con ganas de vivir.

Libertad para Sentir (Mary Camiña)

Caprichos do ADN

O Pepe , ainda que era novo, xa apuntaba maneiras de ser un prometedor gandeiro. Vivira moitos anos na capital de provincia cunha tía súa, de moito carto, e alí adquirira coñecementos moi valiosos para criar gando de mellor calidade. Cando súa tía finou, volveu para a aldea. Pepe era baixiño e todo o mundo o tiña por un home de letras e moi resabido, xa que na súa propiedade conseguira o mellor gando de toda a redonda, froito dos distintos cruzamentos que fora facendo, aproveitando as propiedades das distintas razas. Daquela, andaba a mocear cunha rapariga moi chusquiña, guapa coma un anxo, feita coma un piñón e moi intelixente, chamada Rosa, e que estaba estudando para mestra.

Estando un día nunha feria de gando, fixouse nunha moza alta e moi guapa que andaba co gando do pai. Ao momento, Pepe, pensou que aquela era a muller da súa vida. Nin corto nen perezoso, alá foi falar con ela. Cal sería a súa sorpresa cando descubríu que todo o que tiña a moza de alta, guapa e ben feita, tíñao de menos de intelixencia. Así e todo teimou en que sería a súa muller.

Rompeu os amoríos que tiña con Rosa e casou con esta muller que se lle antollara.
O señor cura,a quen non se lle escapaba unha, preguntoulle ao Pepe.

- Mira, Pepe, cada un casa con quen lle parece, pero eu, sinceramente, non che entendo cómo decidiches casar con esta muller de tan pouco siso, sobre todo coñecendo a Rosa, unha moza intelixente, guapa e feitiña, e dentro de nada con estudos.

- Ai!, señor cura, vostede non entende nada... Rosa non che valía para a cría, é certo que é guapiña e intelixente, pero ainda che e máis pequena ca mín; vostede imaxinase como serían os nosos fillos? Pequenos e cativos coma a fame! Sen embargo, ésta éche a muller ideal para min. Os nosos fillos serán altos e guapos coma ela e intelixentes coma min, xa verá, xa verá.

- Bueno, fillo, se é por mor de mellorala especie, deso supoño que entenderás máis ca min...

Ao cabo dos anos, Rosa convertiuse na mestra da aldea, casou co Avelino, que era o boticario e tiveron catro fillos e unha filla. Pepe maila súa muller tiveron un, e debido a un malparto non puideron ter máis.

Tódolos nenos e nenas do colexio ían ao colexio da parroquia: o señor cura ensinaba aos nenos e Rosa encargábase das nenas. Un día, o señor cura, xa canso de rompela cabeza co fillo do Pepe mandouno ir falar con el, por si lle daba permiso ao fillo máis vello de Rosa para ir á súa casa a axudarlle cos deberes, a ver se así daban feito del un rapaz de proveito.

Antes da entrada dos nenos na escola, xa estaba alí Pepe para falar co señor cura, viña directamente da gandaría e ainda os nenos non chegaran.

- Bos días, señor cura.

- Bos días, Pepe.

- Mira, eu sei que Rosa máis ti, anos atrás andivechedes de mozos, así que vou pedirche permiso para que o fillo máis vello dela poida ir xunto do teu tódalas tardes, despois do colexio, para axudarlle a facelos deberes.

- O pasado, pasado está, non se preocupe, pola nosa parte non hai problema ningún, pode mandalo rapaz de Rosa cando vostede queira, será un pracer poder axudarlle.

Nese mesmo momento, pasou Rosa cos seus catro fillos: altos, guapos coma soles e felices, xusto detrás viña o apoucado e cativo fillo do Pepe con cara de “papamoscas”.

-Pois sí que os rapaces lle queren ben a Rosa, mire vostede rodeada de qué catro mozos vai, non entendo como o meu fillo ten que axudarlle a un dos fillos dela co boa mestra que me dixeron que era.

O señor cura, todo vermello e cheo de carraxe ao ver o pouco que Pepe entendera a situación, non puido máis e soltóuselle a lingua:

-Ai! Pobre home! Non te enteras de nada! Eses catro mozos son os fillos de Rosa: altos, guapos, intelixentes e cun corazón que non lles colle no peito do bos que son; e iso que non che era boa para a cría. Mentras que tí maila túa xuvenca alta e guapísima trouxéchedes ao mundo un só neno: apoucado e cativo coma tí, e burro coma ela. É o fillo de Rosa quen vai axudar ao teu e non ao revés. De gando saberás moito, pero coas persoas, non dás unha no cravo!

Mary Camiña ("Cousas da Vida")

Arrepentimiento

[...]

Lluvia de lágrimas en mi mente,
tormentas en el corazón me hieren.
Puñales de dolor atraviesan mi alma
cuando despierto solo cada mañana.
Tu esencia, sin embargo, aún está
en cada rincón de mi mente y no se va.

Yo quiero matar al recuerdo
pero, sin embargo, lo cuido, con miedo
a que vuelvas y no lo encuentres
tal y como lo dejaste: grabado en mi mente.

[...]

Mary Camiña. Arrepentimiento ("Libertad para Sentir")