martes, 17 de junio de 2014

O raposo mailo galo van a unha voda no ceo.




Era unha vez un raposo que era vexetariano pero lle tiña certa tírria a un galo moi fachendoso e argalleiro que vivía cerca, pero xa canso de que se terminara burlando del, argallou unha forma de sairse por unha vez coa súa; así que acercouse un día, cando estaba na póla dunha árbore e lle dixo:

-Mira, galo, estou farto de estar sempre a rifar contigo, recoñezo que tí es máis listo ca mín, así que, se che parece ben, quero que fagamolas paces.
-E por que me hei de fiar de tí? Es capaz de paparme nun descoido...
-Va! Tí xa sabes que o fago para facerte rabiar, que eu sonche vexetariano. Mira, ho!, para que vexas que estou a falar en serio, invítote a comer mañán na miña casa...
-Bueno, sexa logo...- dixo o galo sen se fiar moito.

Ao día seguinte, o galo preséntase na casa do raposo, con moita prudencia. Non as tiña todas con él, ainda que cheirar cheiraba a cereais... Á porta da casa estaba posta unha mesa con dous cubertos e unha tarteira enriba.

-Benvido, galo! Como fai un bo día puxen a mesa fóra, non che importará?
-Que me vai importar! Iso mesmiño che ía propoñer eu.

O raposo levantou a tapa da tarteira e repartíu dúas cullaradas de papas de centeo con trigo quentes para cada un. O raposo púxose a comer con gran afán, pero o pobre do galo, como tiña peteiro e non boca apenas puido comer.

-E logo, galo, non tes fame? Mira que están boas estas papas. Ummm- relamíase o raposo.
-E que, hoxe almorcei moito e non che teño fame...- decía o galo disimulando, xa que si que estaban ben boas as condenadas...

Na cara do raposo víase que o fixera adrede e o galo marchou todo cabreado, pensando para sí que xa lla pagaría, rirse así del.

Ao cabo duns días, voltan encontrarse o galo e o raposo.


-Bos días, raposo- dille o galo.
-Bos días, gustáronche as papas do outro día?- contestoulle o raposo con retranca.
-Si, oh! Gustaron, mágoa que estivera xa farto. É o que che ten isto de estar sempre convidado a tantas festas e comilonas.
-Vai! Non che sabía eu que tiveras tantos convites.
-Pois si, mira por onde, acabo de ser convidado a unha voda.
-Unha voda?- interesouse de seguido o raposo.
-Pois si, éche unha voda moi especial, disque vai ser a “voda do ano” pola abundancia de manxares e lambetadas, que ata trouxeron un cociñeiro extranxeiro especialista en todo tipo de grans e verduras.
-Hoooo! Que sorte tés- díxolle cos ollos fóra do sitio e relaméndose- quen puidera ir.
-Agora que o penso, a miña invitación é para dous, se queres vir...
-E levaríasme contigo?
-Como non hei levarte co boas que estaban as papas do doutro día?, sería ser mal amigo. Pero hai dúas condicións para poder ir á boda, que non sei eu...
-Xa sabía eu que o dicías por dicir, que non queres que vaia contigo..., co que me custou facer as papas...
-Bueno, algo se poderá facer ao respeto... A primeira condición é ir limpo coma unha patena e traxeado, a outra é..., esto xa é máis complicado...
-Díme! Non ha ser para tanto!
-E que... a voda é no ceo!
-Como? No ceo? Ti estás tolo!
-Si, no ceo, prepararon un gran cumio dunha montana onde só se pode ir voando, para que os animais carnívoros non poidan chegar a ela, pero, claro..., coma ti es vexetariano pois non lles importará que vaias.
-E como vou chegar aló arriba se eu non teño ás?
-Ufff!, pois vai ser un problema si, …, se ainda pesases algo menos...
-Eiii! Estasme a chamar gordo?
-Non, ho! É que se estiveses máis fraco, igual podía contigo e te podía levar agarrado nas patas...
-Pois se é por iso, non te preocupes, cando é a voda?

-Para a semana que ven.
-Pois para a semana que ven podería pesar cinco quilos menos, será suficiente?
-Podería, pero mellor que sexan seis quilos menos.
-Feito! Quedamos logo para a semana. E moitas gracias!

Alá foi o raposo todo contento por ser convidado a unha voda de tan altos voos. Pasou toda a semana facendo exercicio e dieta para perder os quilos pactados, pensando que semellantes manxares ben valían a pena tal sacrificio. Chegado o día, sen embargo, só perdera catro quilos e medio, ainda así víase moito máis lixeiro, así que pensou que o galo ven podería con el.

-Vaia, vaia! Que elegante estás!- díxolle o galo.
-A que se me ve máis lixeiro e delgado?
-Pois sí, pero ainda así, non sei eu se poderei contigo.
-Si que podes, se es un galo forte e grande- retrucou o raposo, sen deixar de pensar nos grandes manxares que os agardaban.
-Buemo, pois imos aló. Agárrate ben ás miñas patas que alá imos! E non mires para baixo!

E o galo saíu voando co raposo colgado das patas. Xa levaba subido bastante, cando deixou cair disimuladamente, un pouco de manteiga polas patas abaixo e o raposo comezou a escorregar.

-Oe, ti! Deixa de suar tanto que estou esvarando!
-E que pesas moito, para mín que non adelgazaches todo o que acordamos.
-Ai! Ai! Que esvaro! Baixa, baixa!
-Xa  vou, xa vou...
-Date presaaaaaaaaaaa....

E o raposo caíu. Ía polo aire pensando que, cun pouco de sorte, caía nunha meda de palla, pois alá abaixo vía como uns campesiños colocaran todo o trigo en medas e se dispoñían a mallalo. Pero así como se ía a cercando, foise dando conta que xusto ía caír na eira onde estaban a mallalo trigo. 


Entón o raposo fíxose unha promesa a si mesmo.

-Se desta me salvo e non morro, xuro que, por moi bos manxares que teña, non quero saber máis de vodas ao ceo, eu quedo en terra.

(Recollida por Mary Camiña. "Contos populares")

miércoles, 11 de junio de 2014

Yo también decía que la política no me interesaba cuando las cosas iban bien...


A veces, pensamos que a nosotros la política ni nos va ni nos viene. ¡Y qué equivocados estamos!.
El martes pasado, por la mañana, mientras desayunaba, oí parte de unas declaraciones del Sr. Rajoy y aluciné en colores. Para el Sr. Presidente del Gobierno, lo más dramático que le podía pasar a los españoles en esta crisis era la salida del euro o el rescate. ¡Anda ya! La salida del euro igual no era lo más indicado pero sí se podría discutir la manera de salir de la crisis sin pasar por la dramática situación que están pasando millares de ciudadanos que no tienen qué llevar a la boca, ni qué darle a sus hijos, sí podría evitar que desalojasen a miles de familias que se quedaron sin vivienda a causa de no tener trabajo y no de no querer pagar y, por encima, con una deuda a cuestas para el resto de sus vidas; sin hacer que los impuestos nos ahoguen, ya que si apenas se puede comprar comida, con un 21% de gravamen en la mayoría de los casos, menos aun; que suban el IVA a los verdaderos artículos de lujo, sería algo más normal,¿verdad?, porque quien compra ese tipo de artículos es porque puede ...
Respecto al rescate, ¡madre mía!, yo no sé por qué tienen esa manía de cambiarle el nombre a las cosas según convenga, porque al sector financiero español se le entregó una cantidad considerable de dinero y sin embargo, no se le exigió que devolvieran a los afectados por las preferentes su dinero, cuando se está demostrando día sí y día también que fue una estafa en toda regla, por ejemplo. Los motivos, entre otros: "la con-donación de créditos a los distintos partidos políticos".
Otro de los comentarios del Sr. Rajoy me sacó ya de toda duda: este Sr. no vive en el mismo país ni planeta que el resto de los españoles ... Según él, con las medidas adoptadas por el Gobierno, la renta adquisitiva de los españoles no se vio disminuida significativamente. ¿Que entiende esta persona por "significativamente"? Claro que esto tiene una explicación, su salario y el de sus colegas no se vieron disminuidos de forma alguna, y como viven en su propio mundo y con sus propios privilegios, no se enteran.
Con semejante discurso es normal que el FMI nos siga pidiendo más sacrificios a los españoles. Me gustaría que cambiara los ingresos y privilegios que tiene su familia por los que tiene la mía, o cualquiera de los ciudadanos de nuestro entorno, durante tan sólo un mes, entonces, es posible que empezara a entender algunas cosas e igual cambiaba su discurso por la verdad del pueblo español. 

(Mary Camiña)

martes, 10 de junio de 2014

Prepárate para irte do país...



Últimamente non sei que demos está pasando no noso país, a única saída que nos están dando tanto os nosos gobernantes como as institucións para traballar é que nos vaiamos do país...
Estou cansa de ver como as persoas que formaron as nosas universidades e as nosas escolas, entre as que me inclúo, non teñen cabida no noso país. E por riba, se te negas a ir porque tes lazos afectivos que consideras máis importantes que gañar uns euros máis, ou simplemente porque no fondo te negas a crer que ninguén queira aproveitar os magníficos recursos humanos, pertencentes a unha xeración ilustrada, preparada e capacitada sin precedentes na historia de España, mírante como un bicho raro.
Por qué temos que irnos da nosa terra? Acaso non chegou con que os nosos devanceiros tivesen que deixar todo para probar fortuna, e separar familias durante anos que nunca se recuperarán? Como filla de emigrantes digo: Basta!!! Temos medios humanos máis que suficientes como para facer unha industria propia!!! Só nos falta o que os corruptos nos roubaron en vez de investilos no futuro do país: os cartos.
Seguimos bailando ao son do que nos dicen os demáis, seguimos a pensar nos cartos para hoxe e fame para mañán. Así non se pode... Tódalas inversións do país se fixeron no sector inmobiliario, e no turístico. Chegáronse a pechar fábricas para crear solares. Ninguén, a pesar de que estudios económicos demostraban que se estaba a producir unha burbulla, quixo escoitar, e agora que a vaca enfermou e xa non dá máis leite, collen os cartos que lles quedan e fuxen para o extranxeiro e encontrar unha nova vaca que muxir...
E namentras, Europa rise de nós..., non nos dan solucións para crear máis postos de traballo, para renovar e reestructurar a industria española, non, iso non convén, a man de obra española está ben cualificada e ademçáis sae máis rentable que a súa propia, quédanse cos beneficios do seu traballo, coa tributación do seu salario,( xa que son rendas obtidas fóra de España), e coa súa contribución á Seguridade Social, a cambio dunhas migallas: o soldo. De novo, pan para hoxe e fame para mañá...
Os que decidimos quedar e intentar por tódolos medios sobrevivir, que obtemos a cambio?: Máis impostos, novas taxas, menos postos de traballo, menos becas para estudar aos nosos fill@s, condicións máis duras para poder acceder aos poucos postos de traballo que quedan...
Négome a formar parte da “fuga de cerebros” que agora mesmo existe no país, eu estudiei aquí e aquí quero deixar a plusvalía que os meus coñecementos poidan xerar... 

lunes, 9 de junio de 2014

Impotencia


Es la impotencia del anciano,
ante la huida de la juventud,
es la impotencia del ciudadano
sin el apoyo de la multitud..

Es la ira que yo siento
ante las injusticias.
El grito que clama al cielo
entre tanta inmundicia.

Es no poder hacer nada
ante tanta corrupción,
y ver la sociedad dañada
sin que nadie aporte una solución.

Es oír mentira tras mentira
de embusteros sin conciencia,
aferrados a sus privilegios,
a sus status y dinero.

Es el grito de la desesperación
del ciudadano español,
trabajador y honrado,
al que la crisis le cuesta un riñón.

Es el grito de la guerra,
es el grito del miedo,
es el grito del trueno.
Es el grito y la huella.

"Libertad para Sentir" (Mary Camiña)


sábado, 7 de junio de 2014

La Grecia Antigua y su sociedad.




Aunque reconozco que es la cuna de la democracia, es un ejemplo que no me vale como modelo de sociedad: sociedad dividida entre esclavos y hombre libres, y dentro de los libres existían los ciudadanos (los únicos con derecho a votar y decidir) y los no ciudadanos sin derechos políticos. Además, las mujeres libres de la Grecia Antigua, no tenían derechos de ningún tipo ya que siempre tenían como "dueño" a un varón, fuese padre, hermano o marido; ni siquiera dentro de su propio hogar tenía pleno derecho de movimientos, sólo podía estar en el llamado "gineceo", lugar expresamente reservado a las mujeres de la casa.
Cierto es que han pasado 2.500 años desde aquello, que hemos evolucionado y que siguen existiendo desigualdades pero creo que no es comparable. Teniendo en cuenta que 2.500 años en la historia de la humanidad no es nada, además de la multitud de trabas que hemos sufrido por parte de aquellos que nunca han querido los cambios por miedo a lo desconocido, hemos ido evolucionando, porque ya decía Charles Darwin, que la evolución no es cosa de días y además las especies evolucionan por necesidad, si no existe en la sociedad esa necesidad sino que se siente cómoda, no se evoluciona, igual que hoy en día parece existir una necesidad de cambio en la misma y evolucionará, no sabemos si a la forma más justa o no, pues la evolución no siempre ha desarrollado lo mejor sino lo que mejor se adapta.
Por otra parte, hemos vivido épocas en nuestra historia de auténtica des-evolución, quizás la época de mayor atraso que ha existido en la historia ha sido la Edad Media, en la cual han gobernado de forma absoluta y sin contar con el pueblo toda Europa, en esos siglos, hubo un gran retroceso. Las diferentes pugnas de poder tampoco ayudaron y así seguimos, en pleno s. XXI.
La desigualdad seguirá existiendo mientras no exista una conciencia ciudadana plena de necesidad de cambio, mientras no exista una educación basada en los principios básicos de la tolerancia y la igualdad de derechos y deberes de los ciudadanos.
La esclavitud existió, tal y como la define la RAE, hasta bien entrado el siglo XX, legalmente, pero cierto es que en el mercado negro sigue existiendo, véase zulos con mujeres obligadas a prostituirse, etc., pero eso no significa que no hallamos evolucionado, porque sí lo hemos hecho. Sinvergüenzas existieron, existen y existirán siempre. Lo que tenemos que demandar es intolerancia cero a estos hechos. Hace 40 años, en vida del caudillo, eran impensables los derechos que hoy en día tenemos.
La democracia actual, la cual muchos ciudadanos no la practican al no ir a votar, renegando de su derecho, nos ha enseñado que las cosas se pueden hacer mejor, la democracia que tenemos hoy en día es mejorable,sí, pero hemos recorrido mucho trecho, aun habiendo tantas dificultades en el camino... (Mary Camiña)