Armadura de Xeo

Nen choras nen rís,

deixaches de sentir,
mágoa polos demáis
ledicia por existir.
Pero non sempre foi así
houbo un tempo no que sí
rías e chorabas, sentías,
o amor e a ledicia de vivir.
Coma un témpano de xeo
os golpes da vida te fixeron ser,
a tú arma para te protexer
leváronte a ser como es.
Pero o xeo non chega a todo o teu ser,
un pequeño resplandor
segue vivo no teu interior,
gárdalo con moita ilusión
por se algún día aparece alguén
que mereza entrar no teu corazón.
Un resquicio de amor e compresión
que debeces poder compartir
con aquelas persoas coas que sentir,
coas que merece a pena vivir.
Entón, a túa armadura sacarás
e unha nova persoa resurxirá,
chea de vida e sentimentos,
e os que te queren se aledarán,
de que volvas ao mundo do sentir,
que xa non teñas que te esconder,
e vexas que te aceptamos tal e como es,
cos teus defectos e virtudes, sen finxir.
Porque todos somos humanos,
e como tales erramos;
porque non está na nosa condición
ser seres inertes sen emocións;
porque penses o que penses,
é parte de tí, é parte de como es.
O xeo paralízate, non te deixa sentir
e unha vida sen sentimentos
non é propia dunha persoa coma tí,
que gustas tanto da vida en sí.

Mary Camiña. "Liberdade e sentimentos" 2.013-14